Nolabaiteko kezka ez, beldur handia neukan. Egia esan, atzera egitekotan ere izan nintzen, baina hegazkineko txartela erosita neukan irailaren hasieratik. Beste aukera bat ere pasatu zitzaidan burutik: Istanbuletik ekialderantz jo beharrean, mendebalderantz jotzea, Bulgaria eta Errumanian barrena, toki horietan arrisku gutxiago egongo zelakoan. Dena den, azkenean hasierako planari eustea erabaki nuen.

Turkia, Kurdistan eta Iran barrutik ezagutu nahi nituen, zeren hedabideen bidez heltzen zaigun informazioa oso manipulatuta dago. Badirudi fanatikoak, zoroak eta halakoak baino ez daudela paraje horietan, eta hori dena zer neurritan den egia ikusi nahi nuen neure begiez. Errealitatea guztiz bestelakoa dela ohartu naiz.

Irango jendeari buruz oso iritzi okerra daukagu. Leku gutxitan ezagutu dut hor bezain jende atsegin eta abegitsua.

Gauza batzuk nabarmenak dira, batez ere polizien eta armadaren gehiegizko presentzia. Jendearen aldetik ere sumatu nuen argiegi hitz egiteko ardura edo beldurra. Dena den, badirudi orain impasse moduko batean daudela. Ocalan buruzagia harrapatu zutenetik su-eten antzeko bat dago, Turkiako gobernuak itxura demokratikoa eman nahi du kanpora begira, batik bat Europako Batasunean sartzeko esperantzaz... Dena den, ikusi beharko zer gertatzen den AEBek Iraki erasoz gero...