Duela hamar bat urte ETBk eman zuen Elgoibarko hiesaren inguruko programa bat, eta hura ikusitakoan erabat hunkitua geratu nintzen. Geroztik gertatu izan dira makina bat gauza hiesa dela-eta, baita Altzan ere -adibidez, gogoan ditut nire etxearen aurrez-aurre bizi ziren bi anaia, zoritxarrez hiesak jota joan zirenak-. Beraz, beti izan dut hiesaren kezka nire barruan, eta halako batean, futbolaren inguruko liburua idazten ari nintzela (umorezkoa, lehen idatzi nuen "Kalamidadeen liburua"ren ildotik zihoan) barruan nuen kezka hori esnatu eta istorio hau nagusitu zitzaidan.

Nik ez nuke esango hori bakarrik denik, bi istorio kontatzen baitira bertan: mediku bezala Altzara datorren añorgatar batek lehen pertsonan kontatzen du bere esperientzia. Mediku horrek, kontsultan ezagutzen du nobelako beste protagonista.

Gure belaunaldiko emakume tipiko eta topikoa izan daiteke. Halako bizimodu alternatibo baten bila abiatu, Alpujarretara joan, han ustez paradisua aurkitu duenean infernuarekin topo egin, eta drogen munduan sartzen dena. Gero, honantza itzuli eta mediku horrekin maitemintzen da, baina hiesa datorkio. Nobelaren azkenengo zatian gertatzen da hori, baina hiesa izan zen lan honen abiapuntua, zeren askotan, bizitza gaizki datorkigunean, begiak ixten ditugu, baina nik egunero kolpatzen gaituzten kaka zahar hauek guztiak kontuan edukita eraiki nahi nituzke nire esperantzak. Nobela oso gogorra da, baina badago ahalegin bat samurtasunaren bidez errealitate gordin izugarri horri buelta emateko.