Honela mintzatu zitzaigun Unai Elorriaga bere lehen eleberriaz: «Jatorrizko liburuan, aipuak eta oharrak idatzi nituen, orrialdeen oinetan paratuak. Azkenean erabaki nuen kentzea. Halakoak ipiniz gero, agian, literatur asko irakurri dudala adieraziko nukeelako. Haien artean kantu batzuen izenak azaltzen ziren, hala nola Joaquin Sabinaren ‘Calle melancolía’ izenekoa».

Malenkonia sorraratzen ote du «SPrako tranbia» eleberriak?: «Ez dut uste halako sentsaziorik uzten duenik. Gauza ederrak esan dizkidate horren gainean. Adineko pertsonak agertzen diren nobelek halako kutsu tristea izaten dutela beti, eta hemen ez dela hori gertatzen. Lucas protagonistak, esaterako, mundua ikusteko ikuspegi guztiz umoretsua dauka. Alde horretatik nahi nuena lortu dudala uste dut».
Azaleko argazkia bitxia da: trenbide bat; hotza edo beroa sorraraz diezaiguke argazkiak. Badago beste bat barruan: Juan Rulfo idazlea agertzen da bertan, mendi baten tontorrean, pipa ahoan duela: «Oso erretratu ederra da. Hau ere azalerako pentsatu genuen, baina ez zen horren argia. Rulfo nobelan azaltzen da, bai estiloari nahiz pentsaerari dagokionean. Mendiak ere protagonistak dira eta Rulfo kasualitatez mendi puntan dago eta pipaz erretzen ari da. Lucas bera izan liteke».
Liburua kontakizun nagusi batez nahiz kontakizun solteez osatua da. Egilearen hitzetan, idazteko molde hau ez da berria, XX. mendeko literaturan agertzen da edonon. Kontakizun solteak lehen pertsonan eginak dira, hirugarren pertsonaren bitartez lortzen ez dena lortu aldera: «Gogoetekin beste ikuspuntu bat ematen da, hirugarren pertsonan kontatuta inondik inora egingo ez zenukeena. Guztia kontatzeko nahi horretan kokatuko nuke hori, ikuspuntu ezberdin guztiak emateko asmoan».
Julio Cortazar irakurri zuenean jabetu zen idatzi nahi zuenaz. Literaturaren maisuetako bat da berarentzat: «Cortazar irakurtzen hasi nintzenean zerbait berezia zegoela ohartu nintzen, eta uste dut, azpimarratu egiten dut, uste dut, ondo ulertu nuela berak zer egiten zuen. Nik ere idazteko tankera hau landu nahi nuke, ez dakit lortuko dudan edo ez, baina hor dago».
Harkaitz Canok Unai Elorriagak ‘ezarritako ordena hankaz gora jartzen duen era’ azpimarratu zuen liburuaren aurkezpen egunean: «Horrek ilusio handia egin zidan. Sarritan mundu honetan dagoena ez da niri gustatzen zaidana, orduan, zelan edo hala, aldatu ez -ni oso pasiboa naiz horretarako- baina munduaz beste ikuspegi bat eman behar dela uste dut, hori egin nahi izan dut liburu honetan, pertsonaiei hori egiteko agindua eman izan diet. Esan diet, ‘mundu hau irauli behar duzue’. Ez dakit lortu dudan, baina asmoa hori zen».
Utopiak bizitza mugitzen duela esan duzu inoiz: «Bai. Lucas utopikoa izanen da, baina bizitzen laguntzen du. Lucasek ez dauka mugikortasunik, baina, hala ere, inork baino gehiago bidaiatzen du, bere irudimenarekin inor baino leku askotara doa eta inor baino hobeto daramatza bere penak, eta hori da azken finean bizitza. Bizitza baikortasunez hartzeko eta munduko gauzak imajinatzeko proposamena da liburua