Joxemari Iturraldek zera idatzi zuen «Euskaldunon Egunkaria»n:
«Euskal literaturgintzan, (...) zenbait generok eta hainbat azpigenerok tratamendu urria eta eskasa izan dute mendeetan zehar. (...) Esate baterako, gaur egun, oso gutxi idazten da antzerkirako (...). Zientzia-fizkiozko literatura, beste adibide bat jartzearren, oso gutxitan landu da euskaraz. Eta gauza bera gertatu izan da memoria-liburuekin eta autobiografiekin. (...) Zergatiaren bila hasiko bagina, arrazoi bat baino gehiago eman daitekeela esango nuke. (...) Euskal literaturgintza ez da gauza segurua izan urteetan; eten asko izan ditu, ez du aukerarik izan sendotzeko, eta denbora asko behar da berezko funtzionamendu mekaniko bat lortzeko (industria sendoa, irakurle mordoa, literatur hizkuntza finkatua...), eta, gainera, hori guztia martxan jartzeko. Herri baten literaturaren historian, berrogeita hamar urte ez da ezer (...). XX. mende hasieran, euskal literatura abiada polita hartzen hasi zenean, bat-batean eten egin zen, Gerra Zibila piztu zenean. Badirudi, azken hogeita hamar urte hauetan, berriro ere martxa ederra hartzen hasi dela gure literaturgintza, eta hori seinale ona da. Honek ekarriko baitu orain arte ia landu ez diren hainbeste generoren loraldia... baldin eta literaturaren inguruan irakurle kopuru finko bat segurtatuko duen industria sendotzen bada (...)»