Liburu honekin, euskaran badagoela arazo intralinguistiko komunikatibo garrantzitsu bat mahaigaineratu nahi nuen. Arazo hori oso larria da, eta liburuaren bitartez, niri gustatuko litzaidake eztabaida piztea, ea Euskaltzaindiak, filologoek edota beste profesionalek hori konpontzeko bideak jartzen dituzten.

Liburuan argudiatzen dudana da, orokorrean, lanabes prepositiboez baliatzen den joskera, ahaltsuagoa dela, eraginkorragoa, hizkera pospositiboa, hau da, lanabes pospositiboez baliatzen den joskera baino. Zeren lanabes prepositiboez baliatzen bazara, esango duzuna, aurretik aurkezten duzu, eta orduan irakurleak badaki zeri buruz hitz egingo duzun, eta ez da orain gertatzen dena gertatuko, hots, hasieran xehetasuna ematen duzula, eta inportantea den zerbait paragrafoaren azkenerako utzi. Euskara, munduan beste hizkuntza asko bezala, nagusiki tresna pospositiboez baliatzen da, eta hori, ikuspuntu komunikatibo batetik, arazo bat da berez, konponbidean jarri beharko litzatekeen arazo bat. Baina gainera, gure kulturan, gaztelania eta frantsesa bezalako hizkuntza oso ondo garatuak dauzkagularik, arazo konparatibo bat ere badago. Eta liburuan egiten dudana da arazo hori azpimarratu, ondo finkatu, mahai gainean jarri eta oso larria dela nabarmendu.

Nik jartzen ditut nire bideak. Nire ustez, soluzio logikoa, euskarari baliabide prepositiboak ematea da. «Baizik eta», «zeren eta», «salbu eta», adibidez, euskararen barruan dauden lanabes prepositiboak dira, eraginkorragoak, ikuspuntu komunikatibo batetik.