PRINTZA
2021eko uztailaren 19a
PRINTZA
Alfonso Sastrek «Euskonews & Media»n egin zioten elkarrizketan honako hausnarketak egin zituen euskal antzerkiari buruz:
«(...) Euskal antzerkiak ez du nortasun markaturik izan. Espainiar antzerkiari buruz esandako guztia euskal antzerkiari ere aplika dakioke, beti beste lekuetan gertatzen denari menpekotuta egon delako. (...) Euskadin Estatu espainiarreko joerei jarraitu zaie beti; ez du ekarpen originalegirik egin. Hemen gertatzen dena, beste lekuetan gertatzen dena izango da. Izan dezakegu antzerki euskaldun bat izateko itxaropenen bat, baina ezinezkoa da horrelako zerbait mantentzea, euskaldun gehienak ez direlako euskarazko ikuskizunetara joaten. Horregatik, Maskarada bezalako taldeek bi hizkuntzatan prestatu behar izaten dituzte beren ikuskizunak. Menpekotasun horren ondorioz, ezin da euskarazko antzerki bat izan. Gehienez ere, antzerki elebidun bat izango genuke. (...) Zaletasuna egon badago. Aktore eta talde batzuek oso lan ona egiten dute, bainaildo zehatz bat falta zaie, ez baitago oso garbi norantz doazen euskal antzerki taldeak. Behin, Koldo Mitxelenan antzerkiari buruz solasean ari ginela, programazioari buruz hizketan hasi ginen, eta orduan han ziren taldeei zein joera jarraitu nahi zuten galdetu genien, ea zein esanahi eman nahi zieten beren obre, eta azkenean antzerkiarekin zer egin nahi zuten jakin gabe gelditu ginen. Baina fenomeno hau nahiko orokorra da».
«(...) Euskal antzerkiak ez du nortasun markaturik izan. Espainiar antzerkiari buruz esandako guztia euskal antzerkiari ere aplika dakioke, beti beste lekuetan gertatzen denari menpekotuta egon delako. (...) Euskadin Estatu espainiarreko joerei jarraitu zaie beti; ez du ekarpen originalegirik egin. Hemen gertatzen dena, beste lekuetan gertatzen dena izango da. Izan dezakegu antzerki euskaldun bat izateko itxaropenen bat, baina ezinezkoa da horrelako zerbait mantentzea, euskaldun gehienak ez direlako euskarazko ikuskizunetara joaten. Horregatik, Maskarada bezalako taldeek bi hizkuntzatan prestatu behar izaten dituzte beren ikuskizunak. Menpekotasun horren ondorioz, ezin da euskarazko antzerki bat izan. Gehienez ere, antzerki elebidun bat izango genuke. (...) Zaletasuna egon badago. Aktore eta talde batzuek oso lan ona egiten dute, bainaildo zehatz bat falta zaie, ez baitago oso garbi norantz doazen euskal antzerki taldeak. Behin, Koldo Mitxelenan antzerkiari buruz solasean ari ginela, programazioari buruz hizketan hasi ginen, eta orduan han ziren taldeei zein joera jarraitu nahi zuten galdetu genien, ea zein esanahi eman nahi zieten beren obre, eta azkenean antzerkiarekin zer egin nahi zuten jakin gabe gelditu ginen. Baina fenomeno hau nahiko orokorra da».