Historia txiki bat badu horrek… Ni, idazle, tarteka naiz, baina itzultzaile egunero. Lanbidez era askotako testuak itzuli behar izaten ditut, eta ez literatur balio handiko testuak, juridikoak, marketingekoak eta horrelakoak baitira. Orduan, astialdietan, niretzat plazer bat da literatur itzulpena egitea. Eta behinola neure buruari halako desafiotxo bat jarri nion, pentatloi bat edo auskalo zer egin behar nuela. Eta "Hadrianoren oroitzapenak" itzuli nuen frantsesetik lehendabizi, gero Goldingena ingelesetik, beste bat katalanetik, tartean polizia nobela bat ere, eta orain alemanaren txanda zenez, liluratu ninduen lan bat aukeratu nuen, Frischen «Max Faber». Eta, kostatu zait, alajaina!

Ez... Azkenean konturatu naiz benetan merezi zuela XX. mendeko europar nobelagintzan punta-puntarikoa den lana itzultzeak.

Jakina! Izan ere, neure sortzez egiten ditudan lanen estiloaren oso kontrakoa da. Baina hain zuzen horregatik ere disziplina horrek luma trebatzen eta esapideak zorrozten ditu. Asko irakatsi didalakoan nago. Oso interesgarria izan da. Uste dut literaturan egin ditudan itzulpenetan aukera nahiko polita egin dudala. Eta ez bakarrik hizkuntzen aldetik, baita estiloaren aldetik ere. Yourcenar-en prosa aberatsa bezain bihurria zen. Goldingena, berriz, oso diferentea, aberatsa baina sintaktikoki ez hain konplikatua. Eta honako hau, hoztasunaren eredu dela esan daiteke: ingeniari bat idazten, txosten bat egiten.