Poz-pozik ageri zen Z. ARGIA, bere 396. zenbakian, "Baionako Feria indarberritu da" azpimarratuz lehenengo orrialdean. Hura irakurriz, Iparraldea berpizten ari zitzaigula ematen zuen. Alajaina, industri-azoka horrek 60.000-ren bat ikusle erakarriak zituen-eta! Baina, usteak alde erdia ustel, Iparraldeak bazituen beste alderdi batzuek ere, eta gure aldizkariaren hirugarren orrialdeak eskaintzen zuen adibidea lekuko: "Zuberoa heriotzaruntz" irakur zitekeen han, Larresorok izenpeturik.

Nor genuen Larresoro hori? Bada, Joxe Luis Alvarez Enparantza jauna, alegia Txillardegi. Espainiako eta Frantziako Estatuen artean ezarritako mugaz harantz ibili beharrean egokitu zitzaien asko bezala, goitizenez baliatzen zen bere gogoetak argitaratzeko, zentsuraren arazoak sahiesteko. Dena dela, oraingoan, Zuberoaren ederra goraipatuz ahoa ur bihurtzeko trantzean zeudenei zuzentzen zitzaien, galdetzen zielarik, garratz, "zertan dira zuberotarrak, zertan dira Zubero-ko pertsonak?". Galdera ez zegoen nolanahi mahaigaineratua, datu gordin bezain triste batzurekin baizik:
"Horra zertara den Matalas beldurgarriaren herria. Hiru ezkontza aipatu kasetak eta hirurak atzerrira ezkonduak!", zioen, adibide gisa. Iskanbila gehiegi sortzen zuela, hiru ezkontza gutxi gorabehera? Oi, arazo hori besterik izan ez balute Zuberoako gizon-emakumeek! "Gogora ditzagun datu batzuk" esaten zuen Larresorok. "Zuberoak: 1800ean, 30.000 lagun; 1970ean, 18.000 (= -40%)". Eta noski, horrek beste esanahi bat ere bazuen: "Zuberoa, horregatik, goibel dago, ilun, beltz; zuberotarrak zapalduta bizi direlako, ez bait dute gehienetan sorterria uzteaz beste irtenbiderik. Ba doa üxkara, ba doaz xuberotarrak, eta ba doa betirako itxaropena bera ere. Gazteriak alde egiten duen eskualdeetan eta taldeetan, gerorik ezaz, amaia eta heriotza ere gertu bait daude".

Ez zen Larresoro, halere, ale horretan Iparraldearen geroaz kezkati ageri zen bakarra. "Industria behar dugu" aldarrikatzen zuen Ramuntxo Camblong-ek pixka bat aurreraxeago. Zer zela-eta? Bada, "lehenik Eskual Herriko jendeketa 126.000 etarik 218.000 etarat joan baldin bada, Eskual Herri barnea azkarki hustu dela, Kosta aldea beti goiti zoalarik. Duela 100 urte, mendi aldeak 100.000 arima zituen eta itsas aldeak 60.000 ko bat. Gauregun berriz 140.000 jende badira itsas bazterrean bizi direnak eta 78.000 bakarrik barne aldean". Horri guztiari, beste arazotxo bat gehitu beharrean zen gizona, hau da, "emigrazioaren problema". Izan ere "bana bertze 150 urte hauetan jendetzaren % 1 baino gehixeago joan da Eskual Herritik lanketa". Eta ondorioztatzen zuen: "Hainitz da. Alabainan egun 220.000 arima bizi badira gure herrian eta urte guziez % 1 joaiten baldin bada, heldu da 2.000 gazteek ihes egiten dutela urtero bizipide baten ondotik gure herritik kanpo". Gainera, "erran dezagun, bereziki Baiona inguruan, inmigrazioak, kanpotik jiten diren jendeek tapatzen dutela hainitz huts hori". Iparraldea hustutzen ari zela begibistako zen. Nola konpon zitekeen arazoa? Camblong-en aburuz, beste datu batzuez ohartu beharra zegoen, eta erabakiak hartu: "Lanean ari den jendeketari so bat botatzen badiogu, ikusten dugu industrian 18.000 ko bat ari dela, laborantxan 40.000 baino gehixeago eta hirugarren sektorean 40.000 inguru. Argi eta garbi gure industriaren ahulegia agertzen zauku hor. Aski da, bestalde, jakitea Baionako Eskola Teknika-tik ateratzen diren gazteetatik % 70 joaiten direla hemendik kanpo, ikusteko zinez handia dela industriaren behar hori".
Nola ase zitekeen aldarrikatzen zuen premia larri hori, ordea? Zenbait eginbehar kontuan hartuz. Adibidez, "psikologiaren aldetik: eskualduneri konpreni arazi behar dugu ez duela turixmoari kalterik egiten, eta ez dutela gorrien beldurrean bizi behar industria aipatzean". Horrez gain, "industrialeri erakutsi, jende seriosak girela, lanaren egiteko eta industriaren aldeko giro bat sortu (biltzar ekonomikoak, eskola teknikoak, espozizioak eta abar...). Gazteetan lantegi sortzeko gogoa sortu eta buruzagi on izaiteko joka moldeak erakutsi. Hastapenean diru laguntzak sortu lantegi berrientzat, eta gain gainetik 'industrial eremuak' (zone industrielle) ezarri. Demografiaren aldetik: zenbat enpleguren beharra dugun atera urtero, estudio serios batzuekin. Kanpoan diren eskualdun industrialak eta industrietarako buruzagiak ohar arazi Eskual Herriaren beharrez. Gure ekipamendua hobetu: bideen aldetik, telefono aldetik...", eta, bistan da, "batasun bat sortu egiteko horien guzien kudeatzeko eta haxean ezartzeko (industri buruzagi, adminiztrazione, langileen zindikat, irakasle eta abar...)". Baionako "Revue de la Chambre de Commerce et d'Industrie"tik jasotako lanaren amaieran, zera aitortzen zuen R. Camblong-ek: "Lan luzea, egintza dorpea, baina zoin miresgarria industriaren sortzea. Haatik denen gainetik beharrezkoena da nahia: industria, bai ala ez..."