Etekinen erlijioa medio baserrietako ukuiluak hustutzen ari dira. Baserritarren langintzak eta hauei lotutako ohiturak, hizkuntza... aldatzea dakar honek. Aurreagoko batean lehen izozteak zirela eta arbi-kontua atera genuen taberna zuloan. Hemengoa eta frantzesa; baten formak, besteak hobeto irauten ote zuen... Gaur egun, ganadua urritzearen ondorioz, bertako arbi-hazia lortzeko zailtasuna aipatu zen. Baserriz baserri eskean ibili eta ezin topatu. Azkenean, honelako lanetan aritzen den gehienak bezala, ez-dakit nongo ezagunen baten bidez behintzat eskuratua zuen... Lehen neguko erreserba ederra zen arbi soroa, haziendarentzako jaki gozo eta freskoa. Udako uztaren ondoren zetorren eta soroa garbi mantentzeaz gain lurra harrotu eta aireatzen zuen. Gero udaberrira begira ale batzuk zehar-aldatu eta leka hartzen zuten garaian mokodun gogaikagarrietatik sare edo ohial batez ondo babesturik hazitarako uzten ziren. Tarteka, urte batzuz behin, hazia berritzea komeni eta trukatzeko ez izanez gero arbi-hazia litroka erosten zen.
Gero eta kaskarinago bizi garen garai hauetan, «arbiloreko ahal bada geroko» esaera ez al genuke usuago erabili beharko? Baita «arbi-lore, zekorra saltzeko (Pazkoako konfesioa egiteko, alegia) garai egokia». Egun konfesatzeko ez baina urtean behin burutzen den luju antza, angula gisa ordaintzen diren arbi-garak jateko ohiturari eusteko behinik behin ereiten jarraitu behar... Arrasate aldean bateren bat arbinduko da bestela...