Kalamu landare batzuen egoeraz arduratuta dei egin zidan aurreko batean lagun batek, ontzen denean ez da gogoratuko, baina tira... Arrabeteko kalamuen ondoan landare tiki arraro bat ikusi nuen, galduta bazter batean. Hurbildu, eskuan hartu eta hagintxo bat zen (

) yogur poto batean landatua. Hura poza eman zidana aurretik bi edo hiru mila urteko bizitza duen landaretxo hark. On-beharrez, kalamuen amua utzi eta nere bixta guztia haginari lotu nion. Sustraien eta hostoen arnasarentzako ontzi egokiago batean landatzeko, hemendik bi mila urteko bizitza ezagutuko duen hori indartsu eta osasuntsu haz dadin zein lur komeni zaion eta inguruko zein tokitan hartu beharko lukeen, hazten dihoan eran lagunaren eta haginaren artean zer nolako tratua jo beharko duten, aldaketa horietarako prest izateko, eta abar, amari seme-alabak ekartzeak bizitzan zer nolako aldaketak eta gorabeherak dakarzkion aritzen den eran saiatu nintzen.
Han non etortzen zaidan lagun xelebrea handik egun pare batera hagina lorontzi egoki batean landatu duela, baina... hagina lehengo aldean gaizki zegoela eta gero eta itxura pattalagoa zuela gajoak. Errezeneko hanka-sartzeren bat egingo zuelakoan bekainak altxatzeko keinua egin eta ea ontzia non zeukan galdetu nion. Kalamuen altzo gozoan, eguzki galdatan omen zuen. Hostoa galtzen ez duen hagin amaren altzoa iluna, ospela, eguzki-urruti zela esan nion eta gaztetan basoko zuhaitz gehienek bezala, itzala nahiago zuela eta ontzia kalamu hotxen ondotik mugitzeko mesedea egiteko, lehenbailehen, hotx horrek!