"Atienza jaunak deusen truke saldu gaitu berriro ere".
Abenduaren 22an Brusselan hartutako erabakiaren ondoren, arrantzaleen auzia kalean da berriro ere, eta Hondarribiko Kofradiara jo dugu, bertako lehendakari den Esteban Olazaizolarekin gai honetaz mintzatzeko.
Integraziorako etsairik handienak Ingalaterra, Irlanda eta Frantzia ziren, eta gobernuren bat erostea beharrezkoa zen. Frantzia erostea izan da errazena. Hauek aspaldidanik zebiltzan bokarta harrapatzeko kopurua handitu nahirik, eta Atienzak 9.000 tona eman dizkie. Ondorioz, Frantzia integrazioaren alde agertu da. Atienza jaunak gu saldu izana da da guk gogor salatu nahi duguna.
Frantziaren behar hori ikusita, Atienza jaunari bokartaren truke baxurarentzat zerbait lortzeko eskatu genion, bolanten edo pelagikoen arazoa konpontzeko, esaterako. Edozein akordio itxi aurretik gurekin hitz egiteko ere eskatu genion, eta berak hitza eman zigun. Dena den, ez du hitza bete, eta gu aintzat hartu gabe sinatu du ituna.
Portugalek Frantziari emandako beste 9.000 tonak dira, joan zen asteleheneko Federazioko batzarrean irakurritakoaren arabera, idatzi horretan aipatzen dena, baina ez da zehazten Portugalgo uretan atzeman behar direla. Frantsesek gure uretan arrantzan egiteko aukera izango dutela esan nahi du horrek, 18.000 tona hartu ahal izango dituztela hala nahi izanez gero.
Hau guztia ikusirik, ez diot zentzurik ikusten Atienza jaunaren poztasun aurpegiari, eta akordioa oso positiboa izan dela nola esan dezakeen ezin dut ulertu.
Bestalde, Hendaian eta Donibanen zeuden untziek 3.000 tona bokarta baino ez zituzten harrapatzen, kopuru hori nahikoa baitzuten barku kopuru hura mantentzeko. Akordio bat ere bagenuen, bokarta eta atunaren arrantzan arte tradizionala erabiltzekoa. Pelagiko gutxi batzuk baziren, legatza, lupia eta urraburu grisa atzematen zihardutenak.
Zortzi urte beranduago, itsasontzi hauek euren baliabideak agortu dituztenean, gure arrantzaren bila hasi dira, 3.000 tona ez zaizkie nahikoak.
Gure itsasoan bokarta eta atunaren oreka mantendu bada, hauek arrantzatzeko erabilitako tresna tradizionalengatik izan da, betidanik tresna selektiboak eta bereziak erabili izan ditugulako.
Besteak bezalako tresnak erabili izan bagenitu, gainontzeko itsasoetan eta arrain motetan bezala SOS handia izango genuke, arrain faltagatik. Guk exigitzen duguna arrantza arduratsua da, eta honetaz leku guztietan asko hitz egin bada ere, sekula ez da erabaki eraginkorrik hartzen.
Itsasoan ez dago aberasterik, baina bizitzeko modu bat da, eta urte askotan erakutsi da hori. Hondarribiko Kofradia 1361ean sortu zen, eta arrantzale asko izan dira ordudanik. Guk beste hainbeste izatea nahi genuke, baina horretarako beharrezkoa da arrantzan betiko tresnekin aritzea.
Hau gertatzen da Batasuna Ordiziako merkatua bezalakoa delako, baina dimentsio handiagokoa. Dirudunak du boterea, eta dituen interesen arabera egiten ditu trukeak.
Hartutako azken akordioarekin argi ikusi dugu Europari bost axola zaiola arrantza txukun egina izatea. Azken batean, boteretsuen dinamikan erortzen da, eta kitto.
Nik ez dut esaten hori egingo dugunik. Ez da gure asmotan horrelakorik sartzen, baina gu probatzen ari direla dirudi, eta nahikoa dela iruditzen zaigu.
Arraina egon badago, baina bi sareen artean interakzio handia dago, eta honek horrela jarraitzen duen bitartean ez dira onak izango gure kosterak.
Honetaz gain, erantzukizuna duen jendeari aurten zentzun handiagoz jokatzea eskatuko diot, eta hitzaren partez lana egitera bultzatuko nituzke. Idatzita dagoena praktikan ipin dezaten behin betiko.
ESTEBAN OLAIZOLA