«Labaienen antzezpenak ezagutzera eman nahi ditugu»
Gerra aurretik oso mugimendu handia izan zen Euskal Herriko antzerkian. Autore asko izan ziren, eta talde asko ere. Gipuzkoan eta Bizkaian, askotan, herri bakoitzak bere antzerki taldea zeukan. Gaur egun gertatzen ez dena. Batere beldurrik gabe esan dezakegu gaur dagoen talde bakoitzeko hamar bat bazirela gerra aurretik euskaraz egiten zutenak, eta ez da gehiegikeria. Baita antzerkigileak ere. Zenbait jendek esango du oso antzerki kostunbrista zela, eta egia da. Baina besterik ez zegoen garai horretan, eta jenero hori lantzea gauza handia da.
Geroztik 60 urte pasatu dira, antzerkiaren munduan gorabehera asko izan dira, abangoardiak etorri dira, abangoardia hauek beste jokatzeko molde batzuk ekarri dituzte, beste ikuspegi batzuk, bai gidoi aldetik, bai interpretazio aldetik, baita ikusle eta egileen arteko harreman mutuaren eta sinbiotikoaren aldetik ere, eta guzti horiek gurea baino aurreratuagoak zeuden antzerki batzuen haritik etorri dira. Guregana eginda etorri dira. Guk ez ditugu gure ondaretik, euskal antzerkiaren ondaretik jaso, baizik eta ezagutu ditugun beste antzerki batzuen ondaretik. Hori ez da txarra. Txarra da hori horrela egitea eta guk zer dugun ez ezagutzea. Gerra aurreko antzerkia kasu honetan.
Nere ustez baztertuegia edo isilduegia egon da. Bada garaia jendeari esateko munduan badirela hainbat antzerkia egiteko modu. Bada Lindsay Kemp, bada antzerki japoniarra eta beste asko, baina guk ere badugu gurea. Ez da gure antzerkia ala horiena aukeran, baizik eta horien antzerkia eta gurea. Bakoitzak bere etxekoa ezagutu behar du eta kanpokoa ere. Biak ezagututa, hortik etorriko da aberastasuna.