Joan den igandean Maiatzaren Lehena egin zen, eta hurrengo eguneko prentsan titularrak bat zetozen: pandemiak eta banaketa sindikalak mugatu dituzte manifestazioak. Egia da pandemiarena muga berria dela, nahiz eta bigarren urtez jarraian izan. Baina banaketa sindikalarena ez da berria.
Euskal Herriko kaleek maiatzaren 1ean beste behin erakutsi dute jadanik tradizioa dena ustezko “demokrazia” iritsi zenetik. Sindikatu bakoitza bere banderekin, bere ordutegiarekin, bere ibilbidearekin eta bere kontsignekin. Eredu horretatik urrun geratzen dira frankismoaren garaian ezkutuan egiten ziren Maiatzaren Lehen horiek, non elkartuta agertzen ginen.
Frankismoaren osteko errealitate sindikal tradizional honek manifestarien presentzia mugatzen du, logikoa denez. Milaka dira sindikatuta ez dauden pertsonak, eta ez zaie interesatzen bloke bat edo bestea, bandera bat edo beste. Bidegabekeria, desberdintasuna, prekarietatea, laneko heriotzak, subiranotasun gabezia… horren guztiaren aurka agertu nahi dute, langile guztiei eragiten dieten gaiak baitira. Hala ere, ez dute egiten, egoera horren aurrean ez dutelako bloke edo banderarik nahi.
Horrek esan nahi du Maiatzaren 1ean sindikatu eta langile guztiek bat eginda agertu beharko luketela? Nire ustez, lantegietan eta lantokietan langileek bizi dituzten larrialdi-egoeren aurrean politika sindikal bateratuak ez dauden bitartean, iruzurra eta hipokrisia hutsa litzateke egun horretan elkarrekin manifestatzea. Euskal Herriko kaleek, enegarren aldiz, errealitate sindikal tristea islatu zuten berriro; eta protagonismo, dogmatismo eta burokrazia asko ezabatu beharko litzateke errealitate horretatik.