Eta hori guztia herren zegoen Musika Hamabostaldiak emandako bertsioan. Eszenografia eskasa, lau egur eta argiztapen txukun bat besterik ez genuen aurkitu. Bestalde, eszena-zuzendaritza onaren falta sumatu zen, kantariek beren paperak behar bezala (besterik gabe) interpretatu baitzituzten, adierazkortasun handirik gabe.

Hori bai, ahots onak entzun genituen, antzezpena salbatu zutenak, zalantzarik gabe. Eta ahotsei dagokienez, saioaren gauzarik onena Miren Urbieta-Vegaren interpretazioa izan zen Micaelaren paperean. Je dis que rien ne m’ épouvante izeneko arian zoragarria aritu zen, ahots eta adierazkortasun bikainekoa.

Rihaba Chaieb Tunisia-Kanadako mezzoak, antzezpen horrekin Espainiako Estatuan debuta egiten zuenak, paper ona egin zuen, eta tinbre ederreko ahotsa erakutsi zuen, baina ez zuen publikoa konbentzitu, ezta iritsi, tamalez. Agian, lehen esan dudan bezala, eszenaratze desegoki baten errua izan zen. Dmytro Popov tenor ukrainarrak, berriz, Don Jose odolgabea interpretatu zuen, esan beharra dago. Ez zen bere ahots handiagatik nabarmendu, eta are gutxiago gizon jeloskor amorratu gisa zuen suhartasun interpretatiboagatik. Eskasa.

Simon Orfila baxuak Escamillo sinesgarri baten papera egin zuen, nahiz eta batzuetan ahots desegoki samarra izan. Gainerako bakarlariak, Marifé Nogales, Helena Orcoyen, José Manuel Díaz, Juan Laborería, Mikel Zabala eta Aitor Garitano, ondo aritu ziren ahotsetan, eta egokiak ibili ziren beren roletan. Orokorrean gehiago espero genuen.