Su artifizialen politika Euskal Herrian hain zabalduta dagoen handinahi senarekin guztiz lotuta dagoela esango nuke –testosteronarekin ere bai, akaso–. Handikeriaren autobide zabal horretatik urrun leudekeenak ere batzen dira segizioari barru-barruan sentitzen dutelako pirotekniarik gabe ez dutela zer ekarri, norengana heldu, eta bakarrik daudela.

Arrakasta sarreren on line salmentan neurtzen da: zenbat sarrera hainbeste minututan. Aretoaren edukierak handia behar du; edo askoz hobeto: handiena. Haiek bete egiten badute, guk ere bai, ez baikara gutxiago, ez horixe! Ikusle eta entzuleek eszenatoki futuristan daudenen aurpegiak pantaila erraldoietan bakarrik ikusten dituztenean esan dezakegu: bai, badugu balioa. Pantaila erraldoirik gabeko eszenatoki garaikideetan aritzen direnak abstraktu bezain zabala den panorama artistikoa osatzen omen dute.

Itzala menuaren prezioan eta itxaron zerrendan ez ezik, platerean exotikoak bezain cool diren jakien presentzian datza, bertakotasunaren esentzia labeldunaren ukituarekin, ezinbestean. Koktel horrek kokatzen baikaitu mapan. Gastronomiaren abiadura handiko tren horretara igo nahi ez dutenak aldirietako trenetako anonimotasunera kondenatuta omen daude.

Hologramen lilurapean ematen dugun denbora horretan, hemen eta hor, lurrean, alegia, bizitzak bere martxan eta desmartxan jarraitzen du.

Euripean igarotako egunek eta asteek ondu gabeko belazeak utzi dituzte, tomate eta piper urriko uda, zalantzazko fruta-arboletako uzta, eta salda bordelesaren salmentaren gorakada. Atzo entzundakoa jasota gelditu dadila: bazterretan eguraldiaren nahasmenduak sortutako janariaren eskasiak, orain dela 100 urte, gosete ikaragarria zekarkeen.

Axaleko ondorioa izan daiteke: "Eskerrak mundu globalizatuan bizi garen eta jatekoa kanpotik ekar dezakegun!". Sakonekoak lioke: "Ze desastre egin dugun 100 urteren buruan herri eta komunitate askotan elikadura burujabetza ezinezkoa izateko!".

Jakin nahiko nuke nola bukatu su artifizialen lilurarekin. Nola helarazi su txikien bueltan itzultzeak egiten duela bizitza erreala posible; su txiki bat oparia izan daitekeela, eta badela.

Amata dezala euri langarraren jarraitzeak artifizioaren su itsugarria. Jan ditzala herdoilak kapitalaren makineriak. Estal dezala goroldioak garapenak utzitako zaborra.

Bil gaitzala euriaren temak ukuilu txiki batean, ahots eta esku batzuen doinu eta erritmoan, bizitzaren ernamuina ernal dadin gure baitan, su txiki baten epelean. Bil gaitzala, berriz ere, beste ukuilu batean, orduan, ahotsek dakarzkiguten mezuak entzutera, adi, horiexek hitz egingo baitigute lurraz, bizitzaz eta bizi ezinaz, elikatzen gaituzten horien ahotan.

Bil gaitezen, gorputz txiki eta hilkorrok, sua piztera, neurriko piromania bizigarrian.