Oi bazekiten paristarrek horrelakoak gertatzen direla noiznahi munduko leku askotan. Gerla gunetan bereziki, telebista leihoak egun bakotx erakusten ditu sukaldetan arma tiroketa, bonba leherketa, eta haur ala gazten heriotz bortitzak. Beste zerbait da gertatzen zaizularik etxetik bi urratsetan, alaba edo semearen lagun bat han gertatu delarik ustegabeko zepoan.

Kexu gelditu da frantses asko azaroko gertakari horietarik landa. Hobendunak erakutsi dira berehala: beltzak, moroak eta besteak... Ez gaitu baitezpada horrek harritu. Gizarte balentri untzi hunen zati bat aserrearen eta arrazakeriaren ixuri itsusian lerratzen ari da.

Bitxiago iduritu zaigu hainbeste herritar beldurturik gelditzea, mututurik, gobernuak berehala ezarri zuen larrialdi giroak itzaturik. Denek onartuko zuten egun batzuez neurriak zorroztea, xuxen ikusi arte nolako mehatxuak zauden oraino dilindan. Nolaz onartzen dute haatik denek hiru ilabetez iraunen duen lege berezi hori, elgarretaratzeak debekatzen dituena, etxetan egunaz bezala gauaz polizari sartzen aizu uzten duena, ibiltzetik debekatzen duena begitan hartua den militante kartsu asko? Bazen nahiko lege onarturik azken urte eta ilabetetan egitate bortitzetarik zaintzeko!

Estakurua eskurat jin zaie nahi bezala frantses gobernukoei. Eskualdetako bozkak hor ziren eta parada ezin hobea erakusteko boterean zirenek ere bazutela larderia, ez zela arrazoinik eskuin muturrekoen bila joateko. Klimaren elgarretaratze ospetsua hortxe bete betean, bere mundu osoko gobernu ordezkarien ziminokeria guziekin; neurri zorrotz horien bertutez atxikitzen ahalko ziren geldirik eta ixilik klimaren beroketa menperatzeko sistema osoa aldatzea eskatzen dutenak.

Hortxe dago Parise eta Frantziako jendartea, Bataclan gelan etzanik egon balego bezala, xutitzerat ezin menturatuz, motel eta uzkur.