Gizatasunaren ikuspegia mantentzea funtsezkoa da. Eta ez naiz ari gizarte baten gizatasunaz, baizik eta gizateriaren gizatasunaz.

Tira. Osasunean kokatu nahi dut. Gaur egungo gure osasun sisteman. Gogora dezagun zerbitzu publikoak diren heinean eta zergadun bezala gure betebeharrak betez gero denenak eta denentzako izan beharko liratekeela. Behin semeak galdetu zidan: “Ama, medikuari ez al zaio ordaindu behar?” Galderaren iturria guztiz interesgarria da: gure egunerokotasuna neurri handi batean bat-batekotasunean musu truk eskaintzen ez diren zerbitzuez osatua egoteak sortzen ditu halako zalantzak. Nik: “Bai semetxo, medikuek ere bizitzeko dirua behar dute eta hauei bankuen bidez ordaintzen zaie guztien diruarekin”. Semea tximeleta baten atzetik joan zen. Hobe.

Errealitate berri bat 2021 urte hasierarako: polipo edo mioma eta metroragia. Hileroko luzea, luzeegia: 20 egun. Mina ere. Normala omen da. Lau emakumetatik batek omen du. Hortaz, espeziaren gauzak. Urgentzietara. Larrialdietan ebakuntza beharrezkoa zela eta berehala egin behar zela. Ockham-en labainari eutsiz anbulategiko ebakuntza egingo zutela adierazi zidaten. Odola eteteko zortzi pilula egunean, mina kentzeko lautik seira bitartean, eta deskantsua bermatzeko beste bi. Guztira: 14-16 pilula. Eta guzti hori ebakuntza egunera arte. Tira, ebakuntza berehala izango zenaren baieztapenaren esperantzak argi pixka bat eman zion farmazeutikoetako pilula zanpatzaile bihurtu berri nintzen horri.

Astea pasa zen eta hantxe nengoen itxaron gelan. Pozik, gela horretara sartu eta tira mioma polipo delakoa gabe irtengo nintzen eta berriro min gabe, odol gabe eta lanera bueltatuko nintzen. Pozik nengoen. Atea ireki zen eta mediku atsegin batek aurrera sartzeko esan eta hantxe ni pilula zanpatzaile bihurtutako hori berriro ni izateko prest. Baina ez, dena okertu zen.

Jarraian gertatutakoa

Dena prestatzen ari zirela beraien artean marmarka ari ziren, nola ez ba, COVIDak sortzen dituen egoera desberdinez, giroa ez zen ona. Jarri beharreko lekuan jarri ninduten eta hantxe nengoen ni, Luis XIV. aren kapritxoz sortutako erditze ohe eguneratu batean, non hankak ere orkatilako gerrikoekin lotuak nituen. Sade Markesa etorri zitzaidan burura. Gora La France. Gora ere 1789. Eta behera bai Bakuninen ideologiatik kanpo sortutako dinamika desberdintzaileak.

Bueltan naiz: eta hantxe nengoen orkatilak tinko lotuak, hankak guztiz zabalik ebakuntzarako prest. Histeroskopio aurkeztu behar dut, bera izango da jarraian erretratatutakoaren protagonista. Orkestra zuzendariek daukaten batuta antzekoa, zilar kolorezkoa eta metalezko aparailua aurkeztu zidaten hurrengo azalpenarekin: “Hau uteroan sartuko dizugu eta behin sartuta daukazun polipoa kenduko dugu”. Ondo. Erraza. Ezta? Ba aparailua sartzearekin bat infernura eraman ninduten: jasan ezineko mina zen hura. Irakurle maitea: zalantzak izango dituzu idazten duen honen sentikortasunaz eta minaren tolerantziaz. Hiru seme alaba izan ditut. Trafiko istripu bat sufritu eta Minaren Unitatean izandakoa naiz, eta bertan “bolantinak” hartu behar izan nituen. Erditzeetako batean, hiru egunetan zehar kontrakzioekin izan ostean, ospitalean minaren minez lurrera erortzean hartu nuen nire lehengo epidurala eta mina jasateak poztu ninduen, helburu bat duenean (orkatila bihurritzen zaiguneko minak hezurra ez apurtzeko babesten gaituen mina da ere) neurri batean bada ere lagundu egiten gaituelako . Trafiko istripura bueltatuz, larrialdietako zerbitzuan bere lekutik kanpo zegoen besoa sartzen saiatu ziren denbora luzez, ni garrasika hasi arte, eta orduan soilik, garrasien garrasiz, egoki aurreikusi zuten nire trokiterra apurtua zegoela eta ezinezkoa zela hezur apurtuaren lekuan besoa egoki jartzea anestesia gabe, hortaz, berehala hura konfirmatzen zuen plaka atera eta ebakuntza gelara eraman ninduten besoa bere lekuan jarri ahal izateko.

Guzti honekin adierazi nahi dut nahiz eta mina gustuko ez izan, mina jasatearen onurak barneratua izatean eramangarriagoa dela. Baina tira, batuta ez zen batutak infernura eraman ninduen. Hala azaldu nienean bertako ginekologoak esan zidan 30 arte kontatu behar nuela eta erditze bat bezala izango zela. Eta hala egin nuen: 40 kontatu nuen, malkoka. Eta bukatzean inongo azalpenik gabe hurrengoa esan zuen: “Ya hemos acabado”.

Nola? Tratu bat egin didazu, nik bete dut eta zuk? Euskaldunon hitza? Ideala al da ? “Ya hemos acabado” horri “vístete y ven” esan eta ginekologo hark atea gurutzatzen zuen bitartean erizainek lokarriak askatu zizkidaten. Halaxe izan zen. Behin jantzita ginekologoaren aurrean nengoela esan zidan anestesiarekin egin beharreko ebakuntza zela. Eta kito. Ebakuntza gelan lan egindako erizainak azaldu zidan miomak ezin direla prozedura horren bidez kendu. Orain nire ebakuntza orrian mioma jartzen du.

Hamalau egun pasa dira ordutik. Itxaron zerrendan jarraitzen dut. COVIDa dela-eta gauzak luzatzen omen dira. Urgentea zen ebakuntza itxaron zerrendaren despotismoaren baitan eta barne. Bitartean ni naizen honek, min askorekin jarraitzen dut, behin behinekotasunetik askatu nahi den pilula zanpatzaile bilakatu naiz jada. Erregutzen dizuet: kendu mina eta aztertu mioma. Nik nire zergak ordaintzen ditut. Aldebikotasun falta dago hemen.

Eta bizitzako alor desberdinak errealitate anitzez osaturik daudenez, ba aldi berean, atzo gertuko ospitale pribatu batek uteroko miomak era arrakastatsuan ahalik eta arinen kentzeko teknika berritzaile bat martxan jarri duenaren berri ematen zuten hainbat egunkarik.

Diruaren tirania. Bai badakit. 7.700 miloi biztanletik gu errealitate madarikatu ”pribilegiatuan” omen gaude. Era desberdin askotan, noski. Jabetzen naiz. Baina gurean ere adibide honetan sendatzea diruaren truk. Gol. Joan gaitezen denok zakurraren ipurdira. Eta hurrengoan gehiago.