Ez dute printzipe eta printzesa urdinen beharrik, ez dira inoren laranja erdiak, emakume hauek, emakume osoak dira, eta beraien burua dute ‘matxe-matxe’. Bizitzako egun guztietan beraien burua maitatu, zaindu eta errespetatzeko konpromisoa hartu dute emakume batzuek, Ondarroako Kofradia Zaharrean senide eta herritarren konpainian ospatutako ezkontza zeremonian.
Gaur bakoitzak egoki ikusi dituen botoak sinatu ditu. Elkarrekin lotuta egotearen ideia askatu du batek, bizitzak emandakoa bizitzeko paktua eginez. Ametsak nahi erara bizitzeko hautua egin du bigarrenak, bizitza bera ere gura moduan bizitzeko, norbere gorputzarekin, eta ondo sentiarazten duenarekin konektatuta.
Uko egin diote aldiz kontrolari eta autoexijentziari; besteen beharrak asetzeko, norbere burua albo batera lagatzeari; hamar gauza batera egiteari ezetz esan, horretarako gai ez garela ulertuta; albo batera laga inoren ardurak norbere gain hartzea, norbere burua zigortzea eta derrigortzea, norbere buruarekin beraz exijentzia 0.
Ni neu ez naiz ezkontza zalea, gisa honetako ospakizunak lotsa puntuaz bizi ditut. Deseroso sentitzen naiz bizitza guztirako botoak protagonista dituen maitasun erakustaldi publiko hauetan. Ospatzeko gutxi eta hausnartzeko asko dutela deritzot egungo bikoteak, beraien borondatez lotzen dituen ekitaldiak.
Gaurkoan ere, sentsazio antzekoak bizi izan ditut Ondarroan, eta etxerako bidaia bere buruarekiko maitasuna berresteko zeremoniaren inguruan hausnartzen eman dut. Loturak hausteko beste lotura batzuk ezarri beharraz, aske, libre bizitzeko nor bere buruarekin lotu beharraz.
Adoretsuak iruditzen zaizkit alboan duten pertsonarekin zeremonia jendetsuan, nahiz intimoan betiko lotzen direnak, neure burua horrenbesterako gai ikusten ez dudalako seguruena. Gaur are ausartagoak iruditu zaizkit nor bere burua zaindu eta maitatzearen konpromezua hartu duten emakumeen papera, sarri askotan errazagoa zaigulako albokoari begira bizitzea, geure barnera erreparatzea baino.
Dani Blancoren argazkiak:
