Ez zuen askorik behar txupina jaurtitzeko, baina egiari zor, egin du egin beharrekoa eta gehiago. Astindu galanta eman dio ezkerrari, eta abendura begirako mehatxu erreala bota du jada Espainiako eskuinak. Alderdi Popularrak zaplazteko dezente banatu ditu batean eta bestean, inkestek ziotena baino gehiago. Feudo sozialistenak popular bihurtu dira, Extremadurako gobernua kasu, eta Sevillako Udala, Cadiz – Andaluziako zortzi hiriburuetatik zazpitan gailendu da, inoiz ez bezala–, Errioxa, Valentziako erkidegoko gobernua eta udala, Aragoi, Balearrak... eta gotorlekurik preziatuena den Madril hiriburua eta erkidegoa, urrunetik behatuta serio hartuko ez genituen hautagaitzez jantzia dena, urdinez tindatu da erabat: gobernu absolutua eskuratu du PPk bi erakundeetan. Bai, politika instituzionaleko teatroaren gorena direnek ezkerreko hautagai guztiak zanpatu dituzte, eta ez dute inoren aprobaziorik beharko nahi dutena egiteko, gutxienez, datozen lau urteetan.

Madrilen bada bestelako bizi-filosofia bat. Zera hori, garagardoaren kultura libreak eta bikotekide ohiek arazorik ipintzen ez duten askatasunak girotutako atrezzo mundiala, nazioarteko eskaparatea. Madril Espainia da eta Espainia Madril da, eta 17 autonomia erkidegoetako herritarrek hautatzen duten Espainiako Gobernuarekin ados ez baldin badago erkidego jakin horretako presidentea, lasai egon, erkidego horrek egingo dio-eta oposizioa. Alegia, “askatasuna” aldarrikatu eta zanpatu komunismo berantiarra eta merkea. Erkidego bihurria, horixe bera. Espainiako irrati-tertulia batean entzuten nion bati: Díaz Ayuso, batzuen begiradarako Dulcinea Tobosokoa dela eta, aldiz, beste batzuentzat Aldonza Lorenzo. Kixote ala Santxo, nor zaren zu, horretara mugatu da auzia.

Lokatzetan sartu eta ez sartu ibili gara geurean, baina sartzen saiatu ez eta azkenean sartu dena, Espainiako Gobernua izan da. Aspaldi hasi zuen kanpaina PSOEk, astez aste egin ditu Interraileko bonu, zineko sarrera eta besteko laguntzen iragarpenak, baina ezer gutxirako balio izan dio, bistan da. Uste zuena baino are eskuinagotik aurreratu dio Díaz Ayusok, eta etxean, alegia, berari botoa eman zekiokeenengana zuzendu baino, Espainiako Estatu osoan zentratu du kanpaina. “ETA, zergak eta okupak”, horietxek izan dira bere hiru lerroak. Eta indarkeriaren izua zabalduta, argi esanda zeintzuk ziren asmoak: gehiengo osoa eskuratzea. Eta ze kuriosoa behin eta berriz EH Bilduri harrika ibiltzea, bateko herritarrek ez dituztelako besteko hautagaiak aukeratzen. Pentsa, euskaldun peperoak ere nazkatuta daude ETArekin politika egiteaz... bestela entzun Mikel Lezama Gipuzkoako hautagaia, edo garai bateko Maroto, edo lehenagoko Sémper –orain itzuli dela, nork daki, akaso aldatu du “alderdi eta kolore guztietako jendearekin hitz egitearen aldeko jarrera”–.

Baina gipuzkoar politikari peperoen buruek ez lukete dolar askorik balioko erakunde arteko politiken Western-ean. Eta Núñez Feijóorenak ere, momentuz, ez asko. Orain, txupina bota duela tasatuko da bere prezioa, datozen hilabeteetan. Hobe luke ipurdia ongi babestuko balu, Kixoteak azaltzeko asmorik izan dezake-eta. Ikusitakoak gara Madrilgo Dulcineak zer egin zuen Pablo Casado eta enparauekin. Orain, denek elkarrekin ospatu dute igandea, baina ea nork bizirauten duen, eta ze preziotan jakina.