Garestik Gasteiza; herri “erdaldun” batetik, euskal arnas gune guztietatik pasa ondoren, beste hiri “erdaldun” bateraino heldu arte. Beharbada, korrikak euskal gizarteak bete behar duen bidea baino ez digu erakusten. Euskaraz hainbeste entzuten ez den leku guztien indarra hartu, eta euskararen uretan murgildu ondoren, blai datorren indar horretaz hiriak edatea.

Egun, ia Euskal Herri osoan (salbuespen ezagunak salbuespen), ume baten ahotsa euskaraz entzun daiteke, eta normaltzat hartu egin dugu zonalde hori euskalduna izan ez arren. Gure herriak esperimentatu duen aldaketa itzela izan da. Bestalde, tristezia handiarekin aitortu beharra daukat, kalean egunero entzuten dudan hizkuntza ez dela guztioi batzen gaituena.

Gai honi buruz denetarik esan da, “zenbat buru, hainbat aburu”. Badirudi Etxeparek lau haizeetara hedatu nahi zuena oraindik erdibidean dabilela, eta hainbeste esfortzuarekin eraiki ditugun azpiegitura guztiek ez dute bere helburu oinarrizkoa bete: hitz egitea.

Bestalde, gaur irakurri dut Barakaldon bertan, hamazortzi mila euskaldun daudela; hau da, Andoaingo biztanleri osoa baino gehiago. Orduan, Bizkaiko erdaldun bastioi nagusian egoera hori ikus baldin badezakegu, gauza bat baino ez du esan nahi: itxaropena bizirik dago. Honekin zorigaitzez ezin dugu esan helburua lortu dugunik, baina egin behar dugun esfortzua gogortzat hartu behar dugu burua bidean ez galtzeko. Jakin dezagun bidea hasi berria dela, eta oso motela izan daitekeela. Lehendabiziko urratsa, herrialde osoak hizkuntza uler dezala, ostean, bigarrenean, mintza dadin.

Gauza guztiak poliki lortzen dira, eta Korrikaren adibidean ikus daiteke. Korrikak, nahiz eta izen hori izan, pixkanaka doa; emeki-emeki, herriz herri, kilometroz kilometro, lagunez lagun, euskara bazter guztietara zabaldu arte.

Aritz Díez Mañanes (Portugalete, Bizkaia).

Gizarte hezitzailea.