“Barkatuko didate poetek”, pentsatu dut. Gaurko gaia horrela atera zait, poema baten moduan. Agian poesia delako hitz zaharrentzako leku egokiena, ez dakit. Nolanahi den ere, hor duzue poema itxurako nire testua:

Odyseas Elytis Nobel Saridun greziarrak esan zuen: "Gu gara, Europa osoan, zeruari (ουραν?) zerua eta itsasoari (θ?λασσα) itsasoa Homero eta Platonek duela bi mila bostehun urte esan zieten bezala esateko pribilegioa dugun bakarrak”.

Guk ez dugu pribilegio berdina.

Baina badakigu

–ez Homerok,

ez Platonek–

norbaitek,

lur honetan,

duela bi mila urte, edo gehiago,

zaharra

esan zuela,

eta

lotsa

eta

seme.

Andere ere

esan zuen.

Eta

gizon,

eta

zorion.

Batek esan zuen,

eta gero beste batek,

eta beste batek,

gaur egun arte,

hemen.

Mingaina

antzerako moduan

jarri zuten,

soinu berberak

lotu zituen,

eta aurrean zeukanak

ulertu zuen.

Ez zen Homero izan,

ezta Platon ere.

Guk ez daukagu pribilegio berdinik.

Egia esan,

hizkuntzari dagokionez,

oso pribilegio gutxi dauzkagu,

ia batere pribilegiorik ez.

Baina,

greziarrek bezala,

hitz zaharrak

dakizkigu.

"Hori ez da asko", ezan zuen Nobel sariak,

eta egia da.

Asko ez da,

baina bada.