Alemanian jaiotzea tokatzen zaie batzuei, Frantzian edo Ingalaterran. Afganistanen beste batzuei, Iraken, Sirian edo Bangladeshen. Eta noski, dagoeneko jakina da eguzkiak ez duela toki guztietan berdin berotzen. Bizi hobe baten bila joan behar izaten dira asko. Daukatena arriskutsuegia delako, ez delako duina. Bizi diren tokian bonbak jausten direlako egunero. Bizi diren tokian heriotzak daudelako egunero. Eta joan egiten dira, bidaiaren beste aldean topatuko dutena hobea izango delakoan (inoiz beste aldera heltzen badira). Bidaiaren beste aldean ez direlako bonbak jausten, finantzatzen baizik.
Horrela dabil Europa. Baina Europak badu erakunde bat, badu batasun bat. Errefuxiatuen krisiari aurre egiteko neurriak adostu zituen erakundea. Asilo-sistema bateratu bat sinatu zuen erakundea. Hala ere 2.900 pertsona inguru hil dira 2015eko urtarriletik irailera. 385.000 inguruk egin dute ihes babes bila, baina horietako askok ez dute asilorik lortu. Antza norbaitek ez du esandakoa bete. Norbaitek ez ditu etxerako lanak egin. Eta dozenaka pertsona hiltzen dira, kamioi batean pilatuta edo itsasoan itota, erakunde horren porrota agerian utziz. Ez da gezurra kantak dioena, Europaren duintasuna hil egiten da egunero mediterraneoko uretan.
Europar Batasunak ez du ondo funtzionatzen, eta munduak ere ez. Dozenaka hilko dira oraindik ere, kamioetan pilatuta edo itsasoan itota. Ez duelako ondo funtzionatzen, eta ez du ondo funtzionatuko hondartzan hilda agertu zen umearen argazkia ikusi eta europar jendeak esan dezakeen bakarra “ze txikia, ze pena” den bitartean. Ez du funtzionatuko heriotza batzuk beste batzuk baino gutxiago balio duten bitartean. Eta noski, ez du funtzionatuko ‘pray’ egiten dugunean herrialde batzuengatik besterik ez, beste asko ahaztuz, edo. Woody Allenek behin azaldu zuen bezala, zer den itsutasunaren kontzeptua. Eta zenbat gauzaren aurrean erabakitzen dugun begiak estali eta ezer ez ikustea.