Urriaren 7an Donostiako Cristina Enea fundazioak mahai-ingurua antolatu zuen: Jose Luis Fernandez Casadevante eta Nerea Moranek (Raíces en el asfalto liburuaren egileek) Madrilgo baratze komunitarioak azaldu zituzten. Cristina Bravo eta Sebas Viñak Irungo Kadena auzoko baratze komunitarioa aurkeztu zuten eta Donostiako Lau Haizeta (Altza) herri baratzeetako elkarteko lehendakaria den Luis Mari Egidazuk eurena.

Madrid: udalaren errekonozimendua eta arautzea helburu

2006an 14 herritan jarri ziren baratze komunitarioak Madrid hiri inguruan. 2014an, aldiz, 210. Auzo elkarteei lotutako jendeek sortu dituzte, espazio publikoa okupatuz. Baratze bakoitza mundu bat da: trenbide bazterretan daude batzuek, besteak hiriko eremu berdeetan... Lur oso txarra dutela kontatu dute, gaineko geruza atera eta lurra ontzea izan dutela lehen lana, urik ez dutela, partzela oso txikiak direla...

Lehen urteetan ez omen zuten apenas deus jaso, baina euren helburua beti izan da eustea eta baratzearen inguruko dinamikari eustea. Izan ere, elikadura burujabetzarako bitarteko izateaz gain, hezkuntza lantzeko, auzotarren elkargune izateko, ekologia gaiak lantzeko eta parte-hartzea bultzatzeko ekimen estrategikoak dira baratze komunitarioak.

2010ean hasi omen ziren administrazioarekin sorgorren elkarrizketan. Denborarekin herritarren, unibertsitatearen eta nazioarteko erakundeen babesa lortu dute eta udalak ez du beste erremediorik izan, kontuan hartzea. Horren emaitza izan da iaz 17 baratze arautu izana. Udal aldaketak lagunduko duela espero dute, baratze komunitarioak eremu berdearen barruan aitortuak izan daitezen.

Raíces en el asfalto liburuaren egileek diskurtso oso landua komunikatu zuten: Krisi garaian, historikoki, hiriko nekazaritza berpiztu egiten da. Komunitatea ardazten laguntzen du, herritarrak elikatzen, eta ekonomia solidarioa artikulatzen. Hiriek erresilientzia irabazten dute, krisiari eusteko.

Baratzetopia

Fernandez Casadevante eta Moranek etorkizunean gauzatua ikusi nahiko luketen egoera desiragarria da baratzetopia, baina egun jada gertatzen ari diren errealitateetatik abiatuta. Hiru ideia ditu oinarri, nekazaritza estrategikotzat duen filosofia honek:

Topofilia: Lekuei maitasuna. Baratze komunitarioak dira modu bakarretakoa hirietako espazioa geure egin, berarekin harremanetan jarri, transformatzeko, zaintzeko... gainerako espazio denak eginda daude, emanak, bukatuak, zeharkatu edo bertan egon soilik egin dezakegu.

Hiriari akupuntura: Azken hamarkadetan hiriak eraldatzeko ebakuntzak egin dira, eta horren kontrako metodoa litzateke akupuntura. Hiriak eraldatzeko ez direla obra itzelak behar erakusten du. Aldi berean lantzen dute arlo soziala, elikadura, ingurumena, paisaia... baratzeen bidez hiriari egiten zaion akupuntura ez da inbaditzailea, eta hala nahi denean, erraz itzul daiteke lur eremu hori beste zerbait izatera.

Biolurraldea: Hiriak ez dira inoiz bere burua elikatzeko gai izango. Lorategi, bide-talo, trenbide bazter eta etxeetako balkoi eta gain guztiak baratze bihurtuko bagenitu, hiritarrek kontsumitzen duten elikaduraren %30 lantzera iritsiko ginateke. Baina hiri baratzeak estrategikoak dira lurralde mailako nekazaritza sustatzeko. Elikaduraren kontzientzia hartzeko, eta elikagaien zirkuitu laburrak sustatzeko, hiri ingurunea nekazaritzara egokitzeko, eta ekonomia sozial solidarioa suspertzeko.