Apirilaren 4an, askotan bezala, 30 gazte senegaldar Ledesma kalean zeuden haien salgaiak lurrean saltzen. Normalean Bilboko Udaltzaingoa pasatzen den arren, egun horretan Ertzaintza agertu zen. Ertzainak eskularruak jartzen ikusi zituztenean, gazteak ohartu ziren haien bila zihoaztela. Ertzaintza eta Bilboko Udaltzaingoaren arteko dispositiboa zen eta orotara hamar bat patrulla eta 80 polizia inguru zenbatu zituzten, haietariko hiru burua estalita, mozalik gabeko txakurrekin. Horren inguruan hitz egiteko, Boubacar Diouf-ekin (Dakar, 1971) elkartu da ARGIA. Mbolo Moye Doole elkartearen sortzaileetako bat da.

Apirilaren 18an elkarretaratzea antolatu zenuten. Zer aldarrikatu nahi izan zenuten? Jazarpena handitu da?

Apirilaren 4an manteroen aurka polizia-jazarpenak izan zirelako deitu genuen. Azken aldian bai, joan den udaz geroztik gauzak ugaritu egin dira, eta apur bat oldarkorragoa ere izaten ari da Poliziaren jarrera. Egun hartan ez nengoen gertaeren lekuan, baina bideoak iritsi zaizkit, non polizia eta ertzain asko ikusten diren. 80 ertzain eta polizia txakurrekin eta jo ohi duten objektuekin irten ziren.

Nolako jarrera dute poliziek manteroekin oro har?

Duten jarrera ezin da definitu; datozenean, egunaren araberakoa izango da. Batzuk oso oldarkorrak dira, beste batzuk ez. Baina bideoan ikusten dugu pertsonak hurbildu zirela laguntzera eta atxilotu zituztela asko. Gutxien gustatzen zaiguna da nola tratatzen dituzten. Lurrera botatzen dituzte, minutu batzuetan gainean jarri zitzaizkien. Aizu, ez da beharrezkoa jendearekin oldarkorra izatea.

Zein da instituzioek duten jarrera?

Kalez kaleko salmenta legez kanpokoa dela esaten dute. Orduan erakundeek manteroei transmititzen dieten gauza bakarra da ez dutela nahi guk kaleetan saltzea, eta guk diogu, bizirik irauteko egiten dugula. Eta legeek eta erakundeek debekatzen badigute, gaizki goaz. Paperik gabe egonda, beti esaten digute ilegalak eta irregularrak garela, ezin dugu lanik egin, ezin dugu ezer egin, eta hori da gure bizirauteko modu bakarra. Bizitza kalean bilatzen saiatzen gara bizirauteko salduz. Eta hori guztia, erakundeek, eta batez ere hemen Bilbon udalak, ez du nahi.

Eragina izan du manifestazioak?

Baietz esan dezakegu, han baziren pare bat hedabide. Egunkari batzuetan atera da, ez dakit telebistan atera den. Poliziarena bai, baina manifestazioarena ez dakit. Kanal digital batzuetan, SOS arrazakeriak sare sozialetan uste dut, eta egunkari batzuetan ere atera dute. Eta batez ere egon zen jendea, alde guztietako jendea: Afrikarrak oro harrean eta Senegaldarrak batez ere. Gure mailan eragina izan du, baina erakundeentzat eta udalarentzat ez.

Zein dira zuen aldarrikapenak?

Guk gure eskubideak aldarrikatzen ditugu, batez ere haiek bezalako gizakiak garela eta hemen egoteko eskubidea eta bizirauteko eskubidea dugula. Edozein lekutara doan edonork du hor egoteko eskubidea, bizirauteko eskubidea. Eta gure bizirauteko modua hori da. Gure jarduera aurrera eramaten utz diezagutela aldarrikatzen dugu, bizirauteko, herritar eta gizabanako gisa errespetatzeko eta gure eskubideak errespetatzeko. Hau herrialde aurrerakoia da eta giza eskubideen herrialdea da, baina idatzita dagoen zerbait edo hitz egindako zerbait bezala ikusten da, jendea bakean uzterakoan, ez baitago eskubide horiekiko errespeturik. Gainera, jende asko legez kanpo dago hemen, etxerik gabeko jende asko dago erroldarik gabe. Eta gauza horiek ere aldarrikatzen ditugu, batez ere errolda soziala.

Zer erronka nagusi dituzte kaleko saltzaileek zure ustez?

Erronka nagusia, lan duina eta aterpea izatea nahi dugu, hemengo edozein etorkinek edo herritar euskaldunek bezala. Izan ere, guretzat zailena atzerritartasun legea da, bere arauak eta arauak baititu. Hainbeste urteko egonaldia eskatzen dizute egin ahal izateko, eta gure erronketako bat hiru urte horietara iristea da, bizilekua izateko eta lan duina lortzeko eta kalean bizitzeari uzteko.