Euskaraz naiz emakume, askoren antzera, nire nortasuna eraikitzeko ezinbesteko tresna izan baititut hizkuntza eta generoa. Euskaraz naiz emakume, ahalduntzeko prozesuan bi bide batu zaizkidalako: euskararena eta feminismoarena. Eta euskaraz naiz emakume, elkar ukitu, batu, bildu, eta elkar maitatzera ere iritsi diren bi borroka eremuek hautu hori hartzera eraman nautelako: euskarak eta feminismoak.

Euskaraz naiz emakume, beste askoren antzera, nik hala erabaki dudalako. Ahaztu gabe, euskaraz naizela emakume, noizbait, norbaitek bide hori egiten erakutsi didalako. Norbait horren atzean irudika ditzaket egun borroka berean diharduten hainbat emakume*, lankide, lagun eta kide. Baina bereziki, norbait horren atzean irudika ditzaket bi bide hauei ekiteko aukera eman didatenak: izan ama, amona, edo birramona. Eta ez ditut hauek irudikatzen nostalgiak eraso nauelako. Hauek irudikatzen ditut euskara eta feminismoarenak diren bideak hartzeko hautua, haien borrokari esker izan delako.

Euskaldun jaio baina erdaldundu zen amona, dakigun moduan, garai hartan euskaraz bizitzeko erraztasunik ez zegoelako. Egun, baina, belarriprest da: ilusioa eta poza sentitzen ditu berari noizbait debekatu ziotena, ondorengoek berreskuratu dugula entzutean. Amak, ordea, alderantzizko bidea egin du: erdaldun jaio, baina euskaldundu da gerora, bere nortasuna eraikitzean euskara beharrezkoa zuela sentitu zuelako. Geroztik, ahobizi da: bizitza euskaraz eraikitzeaz gain, bere ondorengoak bizitzara euskaraz ekarri gaitu.

Euskararen bizipen horiei gehituko nieke, gainera, feminismoarena. Sukaldetik atera, eta ahaldunduz borroka kalean dela erakutsi dit amonak. Naizena izan nadin, erabakia neurea dela erakutsi dit beti amak. Euskaraz.

Hala, haiek hasitako bideari jarraitzea dagokigulako, eta feminisimoaz eta feminismotik euskaraz ikasi eta jardun nahi dugulako, hamaika egunetatik harago, gu ahobizi eta belarriprest.

Albiste hau Klitto atari digitalak argitaratu du eta CC-by-sa lizentziari esker ekarri dugu ARGIAra.