Ez dakit BTNko gastro-tourraren ondorio izan zen, alegia, Bastida ezagutu eta bertan hartutako babarrun eta txuletilen asekada, edo etxetik nekarren hagineko mina (gerora belarri eta burura zabaldu zena), kontuak-kontu, muturren aurrean joan zitzaidala saioa eta ni ohartu gabe, txikikeriei so.

Total, hala kontuak: Sustrai Colina lehenengo, diskurtsiboki pare bat gauzekin zur eta lur utzi  baninduen ere, ezin esan borobil ibili ez zenik; zortziko txikian zamalari gisan bertsolariaren erantzuteko gaitasun hori zer den gogorarazi zigun eta puntu-erantzunetan ere aise aritu zen.

Atzetik, bi puntu eta erdira, Igor Elortza izan genuen; nire ustetan saio txukun eta orekatuena hark egin zuen, eta behingoagatik puntu-erantzunen ariketa zertarako existitzen den gogorarazi zidan; ederra. Aipatzekoa bestalde, kartzelakoan hartutako bidea ere, kaleratutako langile baten bengantza hain zuzen; gauza batzuk gustazoa ematen dute.

Segidan Agin Laburu, publikoak maite duen bertsolaria dudarik gabe, eta esan nahi zituenak esanda etxeratu zena, ase bezala.

Atzetik Jon Martin. Pausa. Bati baina gehiagori entzun nion “ni ez naiz inoiz bereziki Jon Martinen zalea izan, baina gaur…”, larunbatean ezkutatuegi pasa zen zerbait ez ote zuen egin Martinek. Batetik egotzi ohi zaion dramatismo eta sentiberatasunetik at ikusi nuen hainbatetan (seiko motzean, adibidez) eta bertsolaritza hegemonikoan hain ohikoa eta erosoa ez den papera defendatu zuen saio osoan zehar, hots, gizon homosexualaren papera; ondo defendatua ere.

Atzetik Jone Uria, honek ere zain eduki ninduen, orokorrean ondo, zuzen, baina seiko motzera arte edo despuntatu gabe agian. Eta azkenik Nahikari Gabilondo, kostata ibili zena, eztarriko arazoak medio, baina txapelketa dotore agurtu zuena.

Eta zer gehiago esan, ni nahiko groogi harrapatu ninduela egunak, eta saioak goia jo ez zuen arren, ez ezazue pentsa gauza berriak ikasteko parada izan ez genuenik (nik behintzat). Ikasi nituen nobedade asko, esaterako: gizona izan eta kamiseta arrosa eramateak gei (sic.) edo gay egiten zaituela (baina ez dugula hori nahi), eta hori bera graziosoa dela erabat, eta puntuagarria eta ez penalizagarria (ona, e?); era berean, horrekin barrez lehertzen den publikoak berdin-berdin txalotzen duela gay baten ezinezko maitasun istorioa (politikoki zuzentasunean ondo ikasiak garela, alegia); andreari txortan gutxi egiten dizula egoztea ere oso graziosoa dela, dirudienez, erabat umore berritzaile eta freskoa; ikasi dut, (nahiz susmoa banuen lehenagotik) gurasotasuna, bere horretan, leit motiv bat izan daitekeela, eta azkenik, zaintzak ez direla ofizio, bokazio baizik.

Beraz, saioaz ez banuen ezertxo ere harrapatu, mea culpa, baina eskerrak “gaur ez dugu(n) goia jo/baina hurrengoan bai”, izan ere, nahikoa irakaspen izan nuen egun baterako-eta.