Arte nazioarteko telebista katean Via Campesina-Indonesiako Elkarteko kide batek zioen bere herrian elikagai ekoizpena garai kolonialetik zetorrela: "Mundu merkaturako ekoizten dugu, eta ez guretzat”. Gauza bera esaten zuen Grain elkarteko ordezkari argentinarrak. Elkarte horrek borroka egiten du nekazari txikien alde, lurra lor dezaten janaria produzitzeko. Argentinan, soja GM lantzen da gehienbat haragi-ekoizpen ustiategietarako. Merkatu global hori hornitzen duten herrietan gertatzen da munduan ematen den umeen malnutrizioaren %80. Euskal herrian oso janari gutxi produzitzen dugu eta behar duguna merkatu horretatik dator gehienbat.

Nekazaritza ekologikoko diru laguntzak arautzen dituen Gipuzkoako foru-dekretuak dio 65 urtetik aurrera diru-laguntzak bukatzen direla. Neurri hori ezezaguna da nekazaritzan. ENEEK nekazaritza ekologikoko batzordeak ez daki ezer. Nekez uler daiteke, abeltzaintzan ez baitago horrelako mugarik. Nola erabakitzen dute baserri eta pertsonen etorkizuna?. Abeltzainek jasotzen dituzten diru-laguntzak 65 urte bete ondoren ere kobratzen jarraitzen dute; ekoizle ekologikoek ezin dute, eta ustiategia itxi behar izaten dute. Beharbada legeak ez dio horrela, baina hori legeak dioenaren ondorioa da.

Kalitatezko elikagaiak produzitzeko baserriko baliabide naturalez baliatzen diren proiektu lokalek, Euskadin pairatzen dugun elikadura-menpekotasuna konpontzen lagundu, baserrian dagoen etorkizun falta hobetu, bertako ekonomiak bultzatu eta mundu justuagoa lortuko lukete. Nekazaritzan ematen diren egitura sozial eta boterezkoak, eta diru-laguntzen banaketan dauden interesek eta pribilegioek ez dute uzten inongo aldaketarik garatzen. Politika instituzionalarekin kolaborazio handia dago eremu horretan mugitzen diren aktoreen aldetik. “Elikadura burujabetza” ez da lortzen beste aldera begiratzen pribilegioak ez galtzeko, ustiategi ekologikoak ixten diren bitartean, denon eskubideak berdin defenditzen baizik.