Baiona. Martxoak 8. 12:30. Merkatuko plaza emeki-emeki betetzen ari da. Emazteok* gelditzen gara. Anitz ez ginen bildu afarirako; ‘anitz’ ez beste Euskal Herriko hiri eta herriei parekatuz. Denak bildu ginen bata bestearen ondoan, metan, plaza handi honetan –erdia saltzailez betea, erdia grebalariz*–. Molde horretan indartsuago sentitzen bagina bezala. Bazkari lasai bat, gehienbat lagun edo lankideen artean. Gure artean bortxaketaz, inpunitateaz, hiltzeetaz, sexismoaz, matxismoaz, patriarkatuaz edo kapitalismoaz ez zen asko mintzatu, gure arrazoiak ebidenteak balira bezala. Egun polita aurreikusia zen: bazkaria, pankarten tailerra eta manifa, arratsaldeko 18:30ean.

Eta bat-batean, aldaketa. Lasaitasunetik ekintzara. Indarra.

Grebalari batzuen arteko solasetik atera zen ideia. Angeluko supermerkatuak egindako publizitate sexista kentzera joan, gure kexa adieraziz. Taldea martxan zen. Komisioak sortu ziren: esloganak asmatzeko taldea, komunikazio taldea eta abar. Ordu batez plana egina zen: hara joanen ziren. Ekintza egin zen. Ilusioa piztu zen.

Bazkaria. Koordinaketa. Ekintza. Manifa. Hara nola iragan zen eguna.

Mugimendu feministak ekintza sortu zuen. Mugimendu feminista emaztez* osatutako mugimendua baita, etiketarik gabeko eguna baita, menpekotasun orokor baten salatzeko eguna baita. Aurreikusiarena irauli, batu eta egin. Pauso ttipiz grebak hartzen du baina oraindik manifak du jende gehien gehiena batzen. Euskal Herriko xinaurriak gara beti. Lapurdi, Zuberoa eta Baxe-Nafarroan emazte* talde ezberdinak badira, baina noiz deituko dugu gure burua “Mugimendu Feminista”?

Bagaitun.