Asteartean, haurrak konfinamendu zorrotzean hilabete baino gehiago egon ondoren, gobernuak publiko egin du, El País egunkariaren bidez, "adituen" iritzia eskatzeko erabakia. Hala, Espainiako Pediatria Elkarteak batzorde bat edo batzuk sortuko ditu gaia aztertzeko. Elkarte profesional horrek, tamalez eta harrigarriki, denbora honetan guztian ez du adierazpenik edo komunikaturik egin haur osasuntsu edo gaixoen konfinamendu drakoniarrari buruz. Eta, azkenean egin dutenean, elkarteko presidente Maria Jose Melladok ondorengoa esan du: "Osasun-agintaritzak konfinamenduari eusten dion bitartean, haur eta gazteek bete egin behar dute, gainerako herritarrek betetzen duten bezala". Baieztapen bitxia, kontuan hartzen badugu haurrak direla krisiaren hasieratik une bakar batez ere atera ezin izan diren biztanleria-kategoria bakarra.

Nahiz eta pediatra, psikiatra, psikologo eta hezitzaileok zeresan handia dugun itxialdi honen ondorio negatiboei buruz, eta horiei aurrea hartzeko moduari buruz, orain premiazkoa dirudiena ez da, hain zuzen ere, ikerle burutsuek osatutako batzordeak sortzea, asteak beharko dituen txosten bat egiteko. Badakigu, 1950eko hamarkadaren amaieratik, konfinamendu zorrotz batek ondorio kaltegarriak dituela robota ez den edonoren osasunean eta osotasun fisiko eta psikikoan, are gehiago kolektibo zaurgarriei dagokienez, eta haurrak hala dira. Aurrez egindako dozenaka azterketek konfinamendu egoera estresagarrietan haurrek eta helduek izaten duten erreakzioa aztertu dute.

Gainera, begirune eta enpatia pixka batekin, nahikoa da haurrei begiratzea eta entzutea, eta segituan jabetuko gara zer ondorio negatiboak eragin dituen haien osasunean eta garapenean  jolasten, lasterka egiten, aire libreaz eta naturaz gozatzen edota lankideekin sozializatzen ez utzi izanak. Ondorio horien artean daude obesitatea, loaren nahasmenduak, suminkortasuna, antsietatea, pantailen aurrean edo ernegatu edo estresatuta dauden gurasoekin dauden denbora luzatzea.

Nolanahi ere, gai honetaz ezin dute osasun-espezialistek bakarrik erabaki, nazioko zein nazioarteko legeetan aitortutako eskubideez ari garelako. Haurren bizi-premiak babesten dituzten eskubideak dira eta horien intentsitateak eta asebetetze-moduak haurrek eurek bakarrik erabaki ditzakete, beren familien laguntzarekin. Aditu bakar batek ere, nahiz eta oso jakintsua izan, ezin ditu gabezia horiek zehatz-mehatz ezagutu, ezta jakin ere haur bakoitza zenbat denboran egon daitekeen konfinatuta edo itxialdiaren ondorio kaltegarriak zein unetan sufritzen hasiko den ala ez. Profesionalak garen aldetik, gure erantzukizun etikoa da ausartak izatea, eta dakiguna gobernuari eta gizarteari helaraztea.

Horregatik, joan den martxoaren 16tik hona, gutako batzuek seinaleak bidaltzen dizkiogu Espainiako Gobernuari, gure blogen eta sare sozialen bidez. Badakigu iritzi publikoa neurtzeko irakurtzen dituztela.

Egunez egun, gure ahotsek bat egiten dute beste batzuekin. Herritarren mugimendu honek 50.000 sinadura inguru bildu ditu sarean eta, besteak beste, eskubideak, osasuna, hezkuntza, soziologia edo antropologiako 350 profesionalek babestu dute eskaera. Apirilaren 6an eta 7an guztion izenean eskutitza bidali genien Espainiako presidenteari eta Osasun ministroari. Harrigarria bada ere, ez dugu inolako erantzunik jaso. Gobernuko kideak "euren" adituei soilik entzuteko prest daudela dirudi, haien begiradak soilik kurba ospetsuan eta Ro koefizientean zentratzen direlarik. Haurtzaroaren beste dimentsio batzuk eta haren zailtasunak, beste iritzi eta gomendio batzuk, hala nola MOEren eta NBEko Haurren Eskubideen Batzordearen gomendioak; izan ere, irtenbide sortzaileak aurkitzera bultzatzen ditu, gutxienez egunean behin kanpora irten ahal izateko, segurtasun-distantzia errespetatuz eta behar bezala gainbegiratuta.

Ospatzekoa da, konfinamenduaren hogeita hamaikagarren egunean, haren ondorio kaltegarriez jabetzen hasi izana. Espero dugu haurren ongizatea izatea haien kezka iturri, eta ez hauteskundeei begirako kalkuluak edo oposizio politiko basati eta insolidarioaren presioen beldurra. Eskuinaren kasuan ez baita ziurra haurrak asko axola zaizkionik. Espero dugu, batzuk eta besteak, ez erortzea haurtzaroa arma politiko gisa ez erabiltzea; banaketa gatazkatsuen prozesu judizialetan, bikote batzuek seme-alabei egiten dieten xantaia emozionalaren antzera. Akats larria litzateke. Eta esperientziak eta ikerketak balio dezatela, gutxienez, hurrengoan, haurrak irteerarik gabe zigortu aurretik oso ondo hausnar dezaten.