Handik bi egunera, apaiza, lana bide onean ote zen ikustera pasa zenean, arotzak enborra “txotx” esateko moduan ezpaldua omen zuen. Sermoia botatzen hasi zitzaion orduan: “aitaren eta semearen! Baina, zer ari haiz moteil? Ez al diat esan hortik Jesukristo ateratzeko?” Eta okila, abila: “hemen baldin bazegok laster atera beharko dik!”.

Arrozarena. Ez da ezaguna istorioa, agian ez da egia ere, baina guri hala kontatu ziguten. La Pazeko gizon bati ez omen zitzaion arroza batere gustatzen. Eta gehiago nazkagarrikeria hura ez probatzearren, arratsalde batean, pintura hartu, eta etxeko arroz ale guztiak margotu omen zituen. Handik aurrera arrozezko koadroak salduz atera zuen bizia. Horra nola jatun mizkin batetik atera litekeen artista on bat. Guk bilobarekin egin genuen topo. Eta berak kontatu zigun bere aitonaren istorioa, nire arrebaren izena arroz ale txiki batean tatuatzen zuen bitartean. Maisua zen esku lanean. Behatz fin haiekin gai zen elerik luzeena ere alerik txikienean egoki sartzeko. Eta maisua zen hizketan. Mingain hitz errez harekin gai zen istorio txiki batetik historia luze bat ateratzeko. “Gero, hau, belarritako bezala erabil daiteke” esan zigun arroz ale izenduna katetxo batean sartzen zuen bitartean. Biak sortzen zituen hark, belarritakoak eta belarrirakoak.

Arotzarena eta arrozarena. Ez dakit bi artisauetan artistena zein ote den. Baina apaiz batek kargu hartzeko modukoa iruditzen zait jendea gosez hiltzen ari den herrian arrozarekin artea egiten ibiltzea. Hura benetako artista izango litzateke, arroz aleetan izenak idazten ibili beharrean, arroz ale bakoitzarekin izen bat salbatuko balu. Baina horretarako, aurrena, arotzak joan beharko luke arroz ale batetik Jesukristo ateratzera.