Nazioarteko Diru Funtsaren miopia politikoa dela eta, Macriren aro neoliberaletik jasotako zor argentinarrari kita bat ez aplikatzean, Fernández presidentea Errusiara eta Txinara hurbiltzen hasi zen elkarren arteko salerosketa komertzialak suspertzeko eta Argentinako ekonomia kaskarra berrindartzeko ezinbestekoak diren inbertsioak erakartzeko.

Horrela, Putini egindako bisitan, Fernándezek "Latinoamerikara sartzeko atea" izateko aukera eskaini zion, eta Xi Jinpingekin izandako topaketan, Argentinak Zetaren Zerrenda eta Ibilbidearen Proiektuarekin bat egin zuela baieztatu zuen. Proiektu horrek 24.000 milioi dolarreko inbertsioa eta AEBen orbitan oinarritzeari uztea ekar liezaioke Argentinari.

Horrek alarmak piztu zituen Bidenen administrazioan, eta kezka adierazi zuen, Txina eta Errusia gero eta gehiago zeudelako herrialdean, eta, bereziki, Txinak Ushuaian Argentinarekin batera base militar bat jar zezakeelako Txinako finantza-laguntzaren truke, Tierra del Fuego probintzian logistika-zentro erraldoi bat jartzeko.

Ondorioz, Mileiren garaipenaren ondoren, Argentina Brics herrialdeetatik aldentzen ikusiko dugu, Argentina Ozeano Bareko Aliantzan sartu eta Txinako inbertsioei betoa jarri ondoren –bai eta Ushuaian U-Argentina base bateratu bat instalatzeari ere–, Drakeko pasabidetik igarotzen den edukiontzien mega trafikoa kontrolatzeko. Horrek, etorkizunean Britainia Handiko seudozientifiko base baten instalazioarekin batera Hegoaldeko Shetland uharteak ere, bide horren ardatz anglo-estatubatuarra itsas kontrola ziurtatuko du, Panamako kanalaren alternatiba izango dena.

Germán Gorraiz López, analista