Zerbaiti titulua jartzea ez da erraza, erantzukizun nahiko handia dela esango nuke, zer esanik ez, argazkia egin eta oina jarri diona bi pertsona ezberdin badira. Argazki oinek hori egiten dute, titulua, hitzak edo kode bat ezarri buru gainean duten argazkiari; enkoadratu egiten dute kontzeptualki. Berez, argazkian bisualki azaltzea ezinezkoa dena gehitu beharko luke; datuak, lekua, izenak… baina espazio txiki horrek, irrazionalki lehen bistara piztu diren usteak akotatzen ditu sentimentu korronteak nolabait tutorializatuz.

Munduko lekuren batetan argazkilari batek egindako argazkia agentzia, editore edo kazetari baten eskuetara ailegatu da, biluzik, bere hizkuntza bisualarekin bakarrik, oinik gabe. Edo bidali du oina eta azalpena, baina erredakzioko eserleku akoltxatuetan daudenei etzaie behar bezain deigarria iruditu.

Nola erabili argazki batek izan dezaken botere ikaragarria? Zein izango da portadan doan argazki erraldoiaren titulua?

Oin faltsuak, anbiguoak eta erdi-egiak argazkia ere faltsu bihurtzen du, azkenean, ikuslearen pertzepzioa faltsua delako letra txiki horien kulpaz. Oinetako letra txikia da, baina %100an aldatu dezake momentu hartan zuk begiekin ikusi eta kamararekin erregistratu zenuena. Argazkilaria izan da testigu bakarra… zer axola du beraz ikusleei dramatismo eta espektakulu gehitu “extra” bat ematen badiogu, ez du inork nabarituko, argazkia sinatu duenak soilik. Bertan egondako testigu bakarrak soilik.

Susan Sontag-ek idatzi zuen;

“argazki guztiak itxoiten dute beraien azalpena edo faltsifikazioa oinean idatzita dutenaren arabera”

“aldatu oina eta (gatazka argazkietako) haur hilak behin eta berriro erabili daitezke”

*Argazkiaren oineko informazioa faltsua da